ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ;

 

ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ;

 

Ο όρος «ρομαντισμός» αναφέρεται σε ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα που ξεκίνησε την Ευρώπη τα τέλη του 18^ου αιώνα  και άνθησε κατά την περίοδο 1800-1850. ØΜε επίκεντρο την Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία εξαπλώθηκε δυναμικά σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και εξακολουθεί να επηρεάζει και σήμερα όλους τους τομείς της τέχνης.

            Το κίνημα έδωσε έμφαση στο έντονο συναίσθημα καθώς και  έδωσε μια νέα σημασία σε αισθήματα συμπάθειας, δέους, θαυμασμού και τρόμου. Οι ρομαντικοί στοχαστές εξιδανικεύαν τη φύση, ήταν συχνά καχύποπτοι για την εκβιομηχάνιση, αντίθετοι στην βιομηχανική επανάσταση,  κατά του ορθολογισμού, και συχνά δόξαζαν το Μεσαίωνα  απεικονίζοντας τους μεσαιωνικούς  ανθρώπους  με εξιδανικευμένες μορφές. Πιο έντονα εκδηλώθηκε μέσα από τις εικαστικές τέχνες, τη μουσική και τη λογοτεχνία και είχε επίσης σημαντικό αντίκτυπο στην ιστοριογραφία, την εκπαίδευση, το σκάκι, την αρχιτεκτονική τις κοινωνικές, τις φυσικές επιστήμες και την πολιτική.  Ο Ρομαντισμός συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του εθνικισμού. Οι ρομαντικοί στοχαστές αποθέωναν την ιδέα του έθνους, της κοινής γλώσσας, ιστορίας, θρησκείας και παράδοσης, κάτι που βρήκε απήχηση σε πολλούς λαούς που αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους . Η τέχνη έγινε το μέσο για την έκφραση των συναισθημάτων του καλλιτέχνη – μελαγχολία, απαισιοδοξία, θλίψη, αλλά και πάθος και ορμητικότητα. Κύριοι εκπρόσωποι ήταν ο  Francisco de Goy (Γκόγια) στην Ισπανία, ο Eugene Delacroix (Ντελακρουά) στην Γαλλία, ο Caspar Friedrich (Φρίντριχ) στη Γερμανία και ο Γύζης, Ν. Λύτρας στην Ελλάδα.

 Συνοψίζοντας, ο ρομαντισμός δεν ήταν απλώς ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, αλλά μια κρίση της ευρωπαϊκής συνείδησης και ένας βαθύς αναπροσανατολισμός στον τρόπο σκέψης, αντίληψης και έκφρασης, που διαμόρφωσε την Ευρώπη του 19ου αιώνα σε πολλαπλά επίπεδα.

 

Πηγές:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

https://chpapathan.sites.sch.gr/wp-content/uploads/2020/01/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82.pdf

-Σοφία Μωραΐτη

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

 

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης  είναι ένα διεθνές δικαστήριο που έχει την έδρα του στο Λουξεμβούργο. Το ΔΕΕ εκδίδει αποφάσεις για υποθέσεις που του υποβάλλονται. Αποστολή του είναι να ερμηνεύει και να εφαρμόζει το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και χαρακτηρίζεται από τη σύνθετη φύση του και την υπερεθνική του λειτουργία και εξουσία. Από κάθε κράτος- μέλος της Ε.Ε.  συμμετέχει ένας δικαστής. Το Δικαστήριο επικουρείται από 11 γενικούς εισαγγελείς. Οι δικαστές του Δικαστηρίου εκλέγουν από τις τάξεις τους έναν Πρόεδρο και έναν Αντιπρόεδρο για τριετή ανανεώσιμη θητεία.

Το ΔΕΕ αποτελείται από δύο δικαιοδοτικά όργανα, το Δικαστήριο και το Γενικό Δικαστήριο. Το Δικαστήριο, ασχολείται με αιτήματα από εθνικά δικαστήρια για προδικαστικές αποφάσεις, ορισμένες αγωγές ακύρωσης και εφέσεις. Αποτελείται από έναν δικαστή από κάθε χώρα μέλος της ΕΕ, καθώς και 11 γενικούς εισαγγελείς. Το Γενικό Δικαστήριο εκδικάζει όλες τις προσφυγές ακύρωσης που ασκούνται από ιδιώτες, εταιρείες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, από κράτη μέλη της ΕΕ. Δηλαδή, το Γενικό Δικαστήριο ασχολείται κυρίως με το δίκαιο του ανταγωνισμού, τις κρατικές ενισχύσεις, το εμπόριο, τη γεωργία και τα εμπορικά σήματα. Από το 2020 το δικαστήριο αυτό αποτελείται από 54 δικαστές.

Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) δημιουργήθηκε σταδιακά, με την εξέλιξη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Αρχικά, ιδρύθηκε ως Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1952, με τη Συνθήκη των Παρισίων. Σκοπός της ήταν να θέσει την παραγωγή και εμπορία του άνθρακα και του χάλυβα, δηλαδή των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας μέχρι και το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό κοινή διαχείριση των πρώην εμπολέμων κρατών. Στη συνέχεια, με τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957, μετονομάστηκε σε Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ). Τέλος, μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2009, έλαβε την ονομασία που έχει σήμερα, Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ανακεφαλαιώνοντας, βλέπουμε ότι το ΔΕΕ είναι ένα πολύ σημαντικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την πολύπλοκη δομή και την υπερεθνική του εξουσία, αποτελεί έναν πυλώνα της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, διασφαλίζοντας την ενιαία ερμηνεία και εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου προς όφελος όλων των κρατών μελών και των πολιτών τους.

 

Πηγές:

https://www.echr.coe.int/documents/d/echr/Questions_Answers_ELL

https://european-union.europa.eu/institutions-law-budget/institutions-and-bodies/search-all-eu-institutions-and-bodies/court-justice-european-union-cjeu_el

https://www.europarl.europa.eu/factsheets/el/sheet/26/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82

https://left.gr/news/parapompi-tis-elladas-sto-eyropaiko-dikastirio-gia-apotyhia-horotaxikis-organosis-toy

 

-Σοφία Μωραΐτη

 

 

Ρωσική Τέχνη: Ο Βασίλι Καντίνσκι

 Ρωσική Τέχνη: Ο Βασίλι Καντίνσκι

Ο Βασίλι Καντίνσκι (WassilyKandinsky) θεωρείται ο πατέρας της αφηρημένης τέχνης. Η συμβολή του στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού καλλιτεχνικού κινήματος του 20ού αιώνα είναι τεράστια. Ως Ρώσος καλλιτέχνης που έδρασε κυρίως στη Γερμανία και τη Γαλλία, ο Καντίνσκι ένωσε στοιχεία της ρωσικής λαϊκής παράδοσης με τη φιλοσοφία, τη μουσική και τις σύγχρονες θεωρίες της τέχνης.  Γεννημένος στη Μόσχα το 1866, ο Καντίνσκι σπούδασε νομικά πριν στραφεί στην τέχνη. Το 1911 ίδρυσε μαζί με τον FranzMarc την καλλιτεχνική ομάδα DerBlaueReiter στο Μόναχο. Η φιλοσοφία του ήταν ότι η τέχνη πρέπει να προκαλεί συναισθήματα με τρόπο ανάλογο της μουσικής. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από έντονα χρώματα, αφηρημένες φόρμες και πνευματικότητα.

Ο Καντίνσκι συνέβαλε στην ανάπτυξη του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Η διδασκαλία του στο Bauhaus στη Γερμανία έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης σχεδιαστικής αντίληψης. Η σκέψη του συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες, σχεδιαστές και θεωρητικούς της τέχνης μέχρι σήμερα.Περιγραφή: Εικόνα που περιέχει πολυχρωμία, τέχνη, μοτίβο, ζωγραφική

Το περιεχόμενο που δημιουργείται από AI ενδέχεται να είναι εσφαλμένο. Περιγραφή: Εικόνα που περιέχει τέχνη, ζωγραφιά, εικονογράφηση, ζωγραφική

Το περιεχόμενο που δημιουργείται από AI ενδέχεται να είναι εσφαλμένο. Πηγές και Υλικό

1. https://www.dailyartmagazine.com/wassily-kandinsky-abstract-paintings/

2. https://www.tate.org.uk/art/artists/wassily-kandinsky-1382 

ΜΠΑΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 

 

Αθλητισμός και Αναπηρία: Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες

 

Αθλητισμός και Αναπηρία: Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες

Ο αθλητισμός αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μέσα κοινωνικής ένταξης και ενδυνάμωσης για άτομα με αναπηρία. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, ως θεσμός, ενισχύουν τη διαφορετικότητα, την αποδοχή και την αναγνώριση των ικανοτήτων αυτών των αθλητών.

Οι ρίζες του κινήματος ξεκινούν το 1948 στο νοσοκομείο StokeMandeville της Αγγλίας, όταν ο νευροχειρουργός SirLudwigGuttmann οργάνωσε αγώνες για βετεράνους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με τραυματισμούς στη σπονδυλική στήλη. Το 1960 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτοι επίσημοι Παραολυμπιακοί Αγώνες στη Ρώμη με τη συμμετοχή 400 αθλητών από 23 χώρες.

Οι αγώνες περιλαμβάνουν κατηγορίες για κινητικές, οπτικές, νοητικές και άλλες αναπηρίες. Σήμερα, συμμετέχουν χιλιάδες αθλητές από περισσότερες από 160 χώρες, καλύπτοντας δεκάδες διαφορετικά αθλήματα, όπως στίβος, κολύμβηση, μπάσκετ με αμαξίδιο, πινγκ-πονγκ και άλλα.

Τα τελευταία χρόνια έχουν ενσωματωθεί νέα αθλήματα όπως το Para-Taekwondo και το Para-Badminton. Επιπλέον, γίνονται προσπάθειες για συμπερίληψη του κοινού μέσω τεχνολογιών επαυξημένης πραγματικότητας και VR εμπειριών για να βιώνουν όλοι τις συγκινήσεις των αγώνων.

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι πολλά περισσότερα από μια αθλητική διοργάνωση. Αντιπροσωπεύουν την αντοχή, την αλληλεγγύη και το δικαίωμα όλων στην ισότιμη συμμετοχή. Μέσα από αυτούς, καταρρίπτονται στερεότυπα και ενδυναμώνονται κοινωνίες.

Πηγές και Σύνδεσμοι

1. https://www.britannica.com/sports/Paralympic-Games

2. https://www.lemonde.fr/en/sports/article/2024/08/25/paris-2024-paralympic-games-the-flame-was-lit-in-stoke-mandeville-the-birthplace-of-paralympism_6721348_9.html

3. https://europost.gr/paraolympiakoi-agones-chrysos-o-gkavelas/

 ΜΠΑΣΜΑΤΖΟΓΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

   

 

 

ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ;

 

ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΝ  ΤΟΥΡΙΣΜΟ;

 

 

Ένα αναμφίβολα μεγάλο κομμάτι της οικονομίας της χωράς μας στηρίζεται στον τουρισμό. Έτσι θα μπορούσε κάνεις να υποθέσει πως όλες οι χώρες όχι μόνο τον αποδέχονται, αλλά τον επιδοκιμάζουν και προωθούν τον τουρισμό  εντός των συνόρων τους.

Αν και η υπόθεση αυτή είναι ενήμερη σωστή, δεν αποτελεί κανόνα που ισχύει για όλες τις χώρες. Ο  υπερτουρισμός είναι ένα αρνητικό  φαινόμενο που προκαλείται από τον άμετρο τουρισμό. Προορισμοί  όπου οι ντόπιοι ή οι επισκέπτες αισθάνονται ότι υπάρχει υπερβολικός αριθμός επισκεπτών και η ποιότητα ζωής υποβαθμίζεται σε απαράδεκτα επίπεδα ως αποτέλεσμα αυτού. Οι ντόπιοι πολίτες δυσκολεύονται να μετακινηθούν στην πόλη τους λόγω των υπέρμετρων οχημάτων των πολυάριθμων τουριστών, αδυνατούν να απολαύσουν τα όμορφα τοπία που τους  προσφέρει εξαιτίας της υπερπληρότητας, καθώς και δυσπράγουν στο μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού τους βίου. Στον πίνακα που ακολουθεί παρουσιάζονται τα αποτελέσματα από μια έρευνα που διεξήχθη το 2023 χρησιμοποιώντας δεδομένα από την Euromonitor International, μια εταιρεία έρευνας αγοράς, που ανέλυσε τον αριθμό των εισερχόμενων αφίξεων το 2023 σε σύγκριση με τον πληθυσμό πόλεων. Σύμφωνα με την έρευνα, αυτές είναι οι 10 ευρωπαϊκές πόλεις που πάσχουν από το φαινόμενο του υπερπληθυσμού:

 

ΚΑΤΑΤΑΞΗ	ΠΟΛΗ	ΧΩΡΑ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ ΑΝΑ ΚΑΤΟΙΚΟ
1	Ντουμπρόβνικ	Κροατία	27.42
2	Ρόδος	Ελλάδα	26.33
3	Βενετία	Ιταλία	21.26
4	Ηράκλειο	Ελλάδα	18.43
5	Φλωρεντία	Ιταλία	13.81
6	Ρέικιαβικ	Ισλανδία	12.10
7	Άμστερνταμ	Ολλανδία	12.09
8	Λισαβόνα	Πορτογαλία	11.14
9	Πόρτο	Πορτογαλία	10.55
10	Δουβλίνο	Ιρλανδία	9.07

 

Όπως βλέπουμε από τον πίνακα, η χώρα μας έχει καταλάβει την δεύτερη και την τέταρτη θέση. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά του υπερτουρισμού , ειδικά στην Ρόδο και στο Ηράκλειο, που θα υπερασπίζονται την ομαλή καθημερινότητα των κατοίκων και συγχρόνως να  διαμορφώνουν μια κατάσταση στην οποία ο τουρισμός θα ευδοκιμούσε, όχι όμως υπέρμετρα.

Πηγές: https://www.holidu.co.uk/magazine/european-cities-overtourism-index

           https://www.archstudies.gr/cgibin/pages/index.pl? arlang=English&argenkat=ARTICLES&type=article&arcode=200811215804

 

 

Σοφία Μωραΐτη

Λεονάρντο Ντα Βίντσι

 Λεονάρντο Ντα Βίντσι

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι (14/15 Απριλίου 1452 – 2 Mαΐου 1519), ή ντα Βίντσι, ή Λεονάρντο, ήταν Ιταλός πολυμαθής της Ύστερης Αναγέννησης που θεωρείται κατά κοινή ομολογία ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών παρά το περιορισμένο πλήθος των σωζόμενων έργων του. Η «Μόνα Λίζα» είναι το διασημότερο ζωγραφικό έργο του Λεονάρντο και το πιο διάσημο πορτραίτο στην ιστορία, ενώ ο «Μυστικός Δείπνος» του είναι ο πλέον ανατυπωμένος θρησκευτικός πίνακας· το σχέδιο του που έγινε γνωστό ως «Ο Βιτρουβιανός Άνθρωπος» συνιστά διάσημο πολιτιστικό σύμβολο.

Ο Λεονάρντο ντι σερ Πιέρο ντα Βίντσι, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε εκτός γάμου από τον συμβολαιογράφο Πιέρο ντα Βίντσι και μια χωρική, την Κατερίνα, στο Βίντσι, δήμο της Φλωρεντίας στην Ιταλία. Μαθήτευσε στο εργαστήριο του φημισμένου Ιταλού ζωγράφου Αντρέα ντελ Βερόκκιο. Μεγάλο μέρος της πρώιμης εργασιακής ζωής του το πέρασε στην υπηρεσία του Λουδοβίκου Σφόρτσα στο Μιλάνο· αργότερα εργάστηκε στη Ρώμη, την Μπολόνια και τη Βενετία. Πέρασε τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του στη Γαλλία όπου και πέθανε το 1519.

Ο Λεονάρντο γεννήθηκε στην πόλη Βίντσι που είναι χτισμένη στους λόφους της Τοσκάνης, στην χαμηλότερη κοιλάδα του ποταμού Άρνου, στην ευρύτερη περιοχή της Φλωρεντίας, που υπαγόταν στον έλεγχο των Μεδίκων. Σύμφωνα με την σχετική καταγραφή στο σημειωματάριο του παππού του από τη μεριά του πατέρα του, ο Λεονάρντο γεννήθηκε στις 15 Απριλίου 1452. Ειδικότερα, σε αυτήν την καταγραφή αναφέρεται ότι: «Ένας εγγονός μου γεννήθηκε στις 15 Απριλίου, Σάββατο, τρεις ώρες μετά το ηλιοβασίλεμα». Ωστόσο, καθώς η ώρα της εποχής ήταν η Φλωρεντινή και το ηλιοβασίλεμα ήταν στις 6:40 μ.μ., τρεις ώρες μετά από αυτό η ώρα ήταν περίπου 9:40 μ.μ., ήτοι στις 14 Απριλίου βάσει της σύγχρονης εκτίμησης. Γονείς του ήταν ο Μεσσέρ (τίτλος ευγενείας) Πιέρο Φρουοσίνο ντι Αντόνιο ντα Βίντσι, πλούσιος Φλωρεντινός συμβολαιογράφος και η χωρική Κατερίνα, για την ταυτότητα της οποίας έχουν δοθεί αρκετές εκδοχές από διάφορους ιστορικούς, με την πλέον πρόσφατη να είναι εκείνη του Μάρτιν Κεμπ, κατά τον οποίον η γυναίκα λεγόταν Κατερίνα ντι Μέο Λίπι. Το πλήρες όνομα του ντα Βίντσι, Λιονάρντο ντι σερ Πιέρο ντα Βίντσι σήμαινε «ο Λεονάρντο (γιος) του σερ Πιέρο από το Βίντσι»· σύμφωνα με την παράδοση της εποχής, ο Λεονάρντο δεν είχε επίσημο επίθετο.

Ο Λεονάρντο πέθανε στο Κλο-Λυσέ στις 2 Μαΐου του 1519 στην ηλικία των 67 ετών, πιθανότατα από κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Φραγκίσκος Α' είχε γίνει κοντινός του φίλος. Ο Βαζάρι περιγράφει τον Λεονάρντο ως θρηνών στο κρεβάτι του, μετανιωμένο που «είχε προσβάλει τον Θεό και τους ανθρώπους αποτυγχάνοντας να ασκήσει την τέχνη του με τον τρόπο με τον οποίον έπρεπε να έχει κάνει». Ακόμα, ο Βαζάρι ισχυρίζεται ότι ο Λεονάρντο έστειλε να του φέρουν κάποιον ιερέα για να εξομολογηθεί και να λάβει τη Θεία Μετάληψη. Κατά τον Βαζάρι, ο Φραγκίσκος κρατούσε στα χέρια του το κεφάλι του Λεονάρντο όταν αυτός πέθανε, αν και αυτή η ιστορία είναι μάλλον θρυλική. Σε συμφωνία με τη διαθήκη του, το φέρετρό του το ακολούθησαν εξήντα πένητες που κρατούσαν κεριά. Ο Μέλτζι ήταν ο βασικός κληρονόμος και εκτελεστής της διαθήκης και έλαβε, μαζί με τα χρήματα του Λεονάρντο, τους πίνακες, τα εργαλεία, την βιβλιοθήκη και τα προσωπικά υπάρχοντά του. Ο διά βίου μαθητής και συνοδοιπόρος του Λεονάρντο, ο Σαλαΐνος, και ο υπηρέτης του ντα Βίντσι, Μπαπτίστα ντε Βιλάνις, κληρονόμησαν εξ ημισείας τους αμπελώνες του Λεονάρντο. Οι αδερφοί του κληρονόμησαν γη και η υπηρέτριά του έναν μανδύα με επένδυση γούνας. Στις 12 Αυγούστου του 1519 τα λείψανά του ενταφιάστηκαν στην Εκκλησία του Αγίου Φλωρεντίνου στο Κάστρο του Αμπουάζ.

ΠΗΓΕΣ

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%92%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9

Μπασματζόγλου Κωνσταντίνος

Πάμπλο Πικάσο

 Πάμπλο Πικάσο

Ο Πάμπλο Ρουίθ ι Πικάσο, περισσότερο γνωστός ως Πάμπλο Πικάσο, (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973) ήταν Ισπανός ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, ποιητής, σκηνογράφος και δραματουργός.

Είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ού αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης. Υπήρξε υποστηρικτής του Κομμουνισμού, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, από το 1944 ήταν ενταγμένος στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και ήταν αντιφρανκικός.

Ο πατέρας του ονομαζόταν Χοσέ Ρουίθ ι Μπλάσκο και ήταν επίσης ζωγράφος, ενώ μητέρα του ήταν η Μαρία Πικάσο ι Λόπεθ. Τα πρώτα έργα του τα υπέγραφε ως Ρουίθ Μπλάσκο, αλλά από το 1901 άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα της μητέρας του. Γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας, όπου πέρασε και τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα έλαβε από τον πατέρα του, ο οποίος δίδασκε σε διάφορες ακαδημαϊκές σχολές.

Ο Πικάσο αρρώστησε την άνοιξη του 1898 από οστρακιά και πέρασε την υπόλοιπη χρονιά αναρρώνοντας στο καταλανικό χωριό Όρτα ντε Εμπρο με συντροφιά τον φίλο του από τη Βαρκελώνη Μανουέλ Παλάρες. Όταν ο Πικάσο επέστρεψε στη Βαρκελώνη στις αρχές του 1899, ήταν άλλος άνθρωπος, είχε παχύνει, είχε μάθει να ζει μόνος του στην ύπαιθρο, μιλούσε καταλανικά, και το σπουδαιότερο, είχε πάρει την απόφαση να διακόψει την καλλιτεχνική του εκπαίδευση σε σχολές ζωγραφικής και να αγνοήσει τα σχέδια της οικογένειάς του για το μέλλον του. Άρχισε ακόμη να δείχνει σαφή προτίμηση στο επίθετο της μητέρας του και υπέγραφε πιο συχνά τα έργα του ως Π. Ρ. Πικάσο (από τα τέλη του 1901 εγκατέλειψε εντελώς το επίθετο Ρουίθ).

Το 1900 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και συγκεκριμένα στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε σημαντικό κέντρο της καλλιτεχνικής ζωής.

Πέθανε σε ηλικία 92 ετών το 1973 και τάφηκε δίπλα στη σύζυγό του, Ζακλίν Ροκ, στον κήπο του κάστρου Βωβενάργκ, που του ανήκε, στο χωριό Βωβενάργκ της Γαλλίας.

Διάφορα έργα ζωγραφικής του Πικάσο συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο ακριβά έργα τέχνης στον κόσμο. Στις 4 Μαΐου 2004 ο πίνακας Garçon à la pipe πωλήθηκε έναντι 104 εκατομμυρίων δολαρίων σε δημοπρασία του οίκου Σόθμπι (Sotheby's).

 

ΠΗΓΕΣ

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%BF

Μπασματζόγλου Κωνσταντίνος

Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

 

 

Η θέση της γυναίκας σήμερα αναμφίβολα έχει βελτιωθεί σε σύγκριση με την θέση της πριν μερικούς αιώνες. Η καταπίεση και η ανισότητα των γυναικών  τον προηγούμενο αιώνα τις παρακίνησε να πραγματοποιούν ενεργές διαμαρτυρίες για να επιφέρουν την αλλαγή. Το 1908, 15.000 γυναίκες παρέλασαν στη Νέα Υόρκη απαιτώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερες αμοιβές και δικαίωμα ψήφου. Αν και σήμερα οι γυναίκες έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, είναι ίσες με τους άντρες απέναντι στον νόμο, και έχουν δικαίωμα ψήφου, ακόμα δεν είναι  ίσες με τους άνδρες. Θεωρητικά, έχουν τα ίδια δικαιώματά, αλλά στην πράξη  αντιμετωπίζονται διαφορετικά.

          Ο Δείκτης Ισότητας των Φύλων είναι ένα εργαλείο για τη μέτρηση της προόδου της ισότητας των φύλων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο αναπτύχθηκε από το EIGE. Επισημαίνει τομείς που χρειάζονται βελτίωση και, τελικά, υποστηρίζει τους υπεύθυνους στο να σχεδιάσουν πιο αποτελεσματικά μέτρα για την ισότητα των φύλων. Κάθε ευρωπαϊκή χώρα λαμβάνει μία βαθμολογία σύμφωνα με την ισότητα των δύο φύλων. Η χώρα με την υψηλότερη βαθμολογία είναι η Σουηδία με 82.0 , και με την χαμηλότερη είναι η Ρουμανία με 57.5. Η Ελλάδα βρίσκεται τρίτη από το τέλος με 59.3.

          Στην Σουηδία το 47% των θέσεων εξουσίας είναι γυναίκες, οι γυναίκες εργάζονται 3 χρόνια λιγότερο από τον μέσο άντρα, είναι κατά 15% πιο πιθανό να κάνουν δουλείες του σπιτιού, έχουν κατά 12%  περισσότερες πιθανότητες να τελειώσουν το πανεπιστήμιο, αλλά πληρώνονται 23.8% λιγότερο από τους άντρες.

          Στην Ρουμανία μόνο το 20% των θέσεων εξουσίας κατέχονται από γυναίκες, οι γυναίκες εργάζονται 7 χρόνια λιγότερο από τον μέσο άντρα, είναι κατά 28% πιο πιθανό να κάνουν δουλειές του σπιτιού, έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο κατά 1%, και αμείβονται 27.3% λιγότερο από τους άντρες στην εργασία τους.

          Τέλος, στην Ελλάδα το 21% των θέσεων εξουσίας έχουν γυναίκες, οι γυναίκες δουλεύουν 7 χρόνια λιγότερο από τους άντρες, έχουν 38% περισσότερες πιθανότητες να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, έχουν ίσες πιθανότητες να αποφοιτήσουν (26%), αλλά αμείβονται 41.3% λιγότερο στην εργασία τους από τους άντρες. 

Έτσι, συμπεραίνουμε πως αν και υπάρχει σχεδόν απόλυτη ισονομία μεταξύ των δύο φύλων σήμερα,  δεν έχει επιτευχθεί ακόμα η εξίσωση τους. Για να υπάρξει η πραγματική ισότητα των δύο φύλων πρέπει να λησμονήσουμε σαν κοινωνία τις αναχρονιστικές αντιλήψεις και να  αγωνιστούμε όλοι για το κοινό καλό.

 

-Σοφία Μωραΐτη

 

 

Πηγές: https://eige.europa.eu/gender-equality-index/2024

https://socialpolicy.gr/2014/03/χρονολόγιο-της-πορείας-διεκδίκησης-τ.html

 

~Vienna Opera Ball~

 

~Vienna Opera Ball~

 Το Vienna Opera Ball (german: Wiener Opernball) πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά και λαμπερά γεγονότα της υψηλής κοινωνίας στην Ευρώπη αλλά και το πιο μαγευτικό καθώς η θεματική και η εξέλιξη της εκδήλωσης είναι βγαλμένη από παραμύθι. Αποτελεί το αποκορύφωμα  της βιενέζικης αποκριάτικης σεζον και τελείται κάθε χρόνο στη Κρατική Όπερα της Βιέννης.

 Η καταγωγή του, πηγαίνει πίσω στο 1814 όπου πραγματοποιήθηκε ο πρώτος χορός κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης, παρόλα αυτά το 1935 επισημοποιήθηκε με την σημερινή μορφή. Οι μόνες φορές που κρίθηκε αναγκαία η διακοπή του ήταν κατα τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πόλεμου και κατά την διετία της ισχυρής πλήξης της πανδημίας του covid-19 (2021-22) ενώ το 2023 έγινε η επανέναρξη του.

  Ο χώρος λαμβάνει χώρα στη Κρατική Όπερα της Βιέννης ( Vienna state opera) όπου κάθε χρόνο στην μεγαλοπρεπή αίθουσα αφαιρούνται τα καθίσματα, ενώ το ξύλινο πάτωμα καλύπτεται προσωρινά με ένα τάπητα χορού, έτσι μετατρέπεται σε μια τεράστια χορευτική αίθουσα με χωρητικότητα 5.000 ατόμων για τους προσκεκλημένους που θα συμμετέχουν. 

 Η τελετουργία και το πρόγραμμα της κοσμικής εκδήλωσης είναι λαμπρή και συγκεκριμένη. Αρχικά γίνεται η εναρκτήρια παρέλαση, δηλαδή η είσοδος των κοριτσιών με τους συνοδούς τους. Ακολουθεί η ανάκρουση εμβατηρίων βαλς "An der schönen blauen donau " του συνθέτη Johann Strauss ll. Έπειτα είναι το διαμάντι της εκδήλωσης,ο χορός όλων των καλεσμένων με τη συνοδεία της ζωντανής μουσικής της Μουσικής Ορχήστρας της κρατικής όπερας.οι παρευρισκόμενοι χορεύουν υπό τον ήχο κλασσικών έργων και έργων όπερας.Το μενού χαρακτηριζεται από υψηλή γαστρονομία και πολυτέλεια καθώς προετοιμάζεται από διάσημους σεφ και είναι υψηλής ποιότητας, από την αυστριακή κουζίνα ,σύμβολο κατατεθέν είναι η σαμπάνια και τα γλυκίσματα (sachertorte) τα οποία συνοδεύουν τους καλεσμένους όλη τη βραδιά.

  Το dress code απαιτεί από τις κύριες τη παρουσία μακριάς λευκής τουαλέτας, γάντια, τιάρες και διακριτικά κοσμήματα ενώ οι κύριοι θα πρέπει να φοράνε επίσημα λευκά σακάκια -κοστούμια με μαύρες γραβάτες και γάντια (frack)και μαύρα παπούτσια λουστρίνι. Δυστυχώς η εύρεση εισητηρίων είναι σχεδόν απίθανη καθώς η πώληση και η εξασφάλιση τους πραγματοποιείται σε στενούς κύκλους ενώ η τιμή τους αρχίζει από εκατοντάδες έως χιλιάδες ευρώ για  τραπέζια  VIP θέσεων.

  Ο χορός της όπερας της Βιέννης πρόκειται για ενα σύγχρονο παραμύθι για τα μέλη της υψηλής κοινωνίας, καθώς η ατμόσφαιρα και η θεματική της εκδήλωσης είναι βγαλμένη από βιβλίο φαντασίας και ρομαντισμού.Σε πολλές σύγχρονες ταινίες και σειρές (πχ.bridgerton,pride and prejudice) η εύρεση του συντρόφου και έρωτα γίνεται σε τέτοια γεγονότα.Η συμμετοχή σε παρόμοιους χορούς στην Ευρώπη ταξιδεύει τον καλεσμένο σε ένα παράλληλο κόσμο με βασιλική πλοκή !

Πηγές:

https://www.wiener-staatsoper.at/en/opera-ball/debut/

https://orf.at

https://wieninfo/en

Κουτσογεωργάκη Παρασκευή 

La Tomatina!

  

La Tomatina!

Το παγκοσμίου φήμης φεστιβάλ της ντομάτας γίνεται κάθε χρόνο τη τελευταία Τετάρτη του Αυγούστου στην Ισπανική πόλη Μπουνιόλ(Būnol) κοντά στη Βαλένθια. Πρόκειται για μια τεράστια μάχη με ντομάτες μεταξύ χιλιάδων ανθρώπων η οποία εκτείνεται σε ολη τη πόλη.

    Η ιστορική προέλευση του

 εθίμου είναι πραγματικά αστεία καθώς έγινε σχεδόν κατά τύχη! Ειδικότερα,το 1945 στην Μπουνιόλ αφού κατά τη διάρκεια μιας τυπικής παρέλασης γιγαντοκουκλων άρχισε η ρίψη ντοματών από κάποιους νέους που βρήκανε ντομάτες σε ενα πάγκο.Η κατάσταση ξέφυγε με ταχύτατους ρυθμούς και γρήγορα εξελίχθηκε σε μια χαοτική μάχη... με φρούτα! Τα πρώτα χρόνια απαγορεύθηκε το γεγονός απο την κυβέρνηση αλλά μετά από πιέσεις τών κατοίκων καθιερώθηκε ως επίσημο έθιμο.

   Σε πολλούς ίσως να φαίνεται διασκεδαστικό και περίεργο αλλά το έθιμο κρύβει από πίσω βαθύτερα στοιχεία και νοήματα.Συγκεκριμένα , εκφράζει την ισοτιμία τη παράδοση και την εκτόνωση καθώς και την αντίσταση στον καθωσπρεπισμό,με άλλα λόγια την έκφραση ενός επαναστατικού και ελεύθερου πνεύματος μέσω της παιδικότητας που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος.

 Ακόμη το παγκοσμίου φήμης φεστιβάλ συμβάλλει σημαντικά στην ενίσχυση της τοπικής οικονομίας καθώς μαζεύει τουλάχιστον 20.000 άτομα ετησίως, ενώ ταυτοχρόνως έχει " πράσινο" χαρακτήρα καθώς έχει σημαντικά περιβαλλοντικά ωφέλη. Παρόλα αυτά είναι αναγκαία και απαρατήρητη η τήρηση τών κανόνων για την ασφαλή διεξαγωγή της "μάχης". Οι βασικοί κανόνες είναι:

Α) οι ντομάτες πρέπει να συνθλίβονται πριν ριφθούν 

Β) απαγορεύεται να εχει κάποιος πάνω του σκληρά αντικείμενα καθώς αποτελούν εύκολο παράγοντα τραυματισμού.

Γ) η διάρκειας της μάχης ανέρχεται στη μια ώρα 

Δ) όταν ακουστεί το "τέλος" ,οι συμμετέχοντες σταματούν άμεσα δηλαδή γίνεται παύση των πυρών ή μάλλον των φρούτων!

  Η La Tomatina ωθα τους Ισπανούς δεν αποτελεί  μόνο ενα έθιμο αλλά ένα πολιτισμικό γεγονός που συνδιάζει τη διασκέδαση και τη ξεγνοιασιά με την διατήρηση και συνέχιση της παράδοσης, τη τρέλα με τη τάξη και την ελευθερία. Ο χορός είναι τέχνη που αποτελεί βασικό θεμέλιο των Ισπανών και το φεστιβάλ μια ευκαιρία για μεγάλους και μικρούς να απολαύσουν την ομορφιά της ζωής περιτριγυρισμένοι από γέλια και την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο ή καλύτερα ντομάτα! Εάν ποτέ βρεθείς στην Βαλένθια στα τέλη της θερινής περιόδου αξίζει να επισκεφθείς το φεστιβάλ για να αποθεώσεις τη στιγμή με δυναμικά πλάνα.Η έκφραση της ελευθερίας και της ανάγκης για μια διακοπή από τη ρουτίνα μπορεί να βρεθεί στα πιο "χαζά" και παράξενα πράγματα τα οποία όμως όταν είναι όλοι ενωμένοι γίνονται διασκεδαστικά και αστεία.

 

Πηγές:

https://latomatina.inspo

https://www.britannica.com

https://www.pinterest.com

Κουτσογεωργάκη Παρασκευή