ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ 2023
Πώς νιώθω εγώ τώρα που σε θυμάμαι;» γράφει ένας γερμανός ποιητής , ο Friedrich Hölderlin, ρωτώντας ο ίδιος τον εαυτό του. Πώς νιώθουμε άραγε όταν θυμόμαστε; Τι αξίζει να μείνει στη μνήμη μας; Σε μια εποχή γοργή, αποσπασματική, όπου τα γεγονότα εναλλάσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα και οι ίδιες οι στιγμές μας ξεπερνούν, μας κατακερματίζουν (;), κάτι, ωστόσο, μένει που πρέπει να ειπωθεί. Πάντοτε κάτι κρατούμε στα χέρια μας: Τα κείμενα. Τις λέξεις.
Φέτος επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε αυτή την απορία, αυτή την αναρώτηση . Διερευνώντας την πολύπαθη Ελληνικότητά μας μέσα από το βλέμμα του άλλου. Μέσα από τα κείμενα ξένων ποιητών που έγραψαν για μας , μας αναζήτησαν, μας αγάπησαν, μας ανέλυσαν, όσο αυτό ήταν δυνατόν. Θα ακούσετε στίχους ποιητών που εργάστηκαν για το φιλελληνικό κίνημα (θέμα για το οποίο θα σας μιλήσουμε επίσης) ή απλά ερωτεύτηκαν αυτό το αδιανόητο τοπίο που είναι η Ελλάδα από το 19ο αιώνα έως σήμερα. Περνώντας από το Byron στην Browning και από τον Ivan Kozlov στον ιταλοθρεμμένο Σολωμό και τέλος φτάνοντας στο Westerberg ας σκεφτούμε σιωπηλά ο καθένας τι είναι μνήμη, ποιο το υλικό της και τι αισθανόμαστε εμείς ότι αξίζει να μείνει, για να λέγεται.
Πολύτιμοι συνεργάτες σ’ αυτή την έρευνα όλοι οι μαθητές που συμμετέχουν, ιδιαιτέρως δε αυτοί που διάνθισαν τη διαδικασία όλη με δικά τους κείμενα, στα οποία αξίζει μια στιγμή να σταθούμε. Η παρουσίαση μας σήμερα έχει μια γεύση πικρή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς. Αναγνωρίστε όμως στην προσπάθεια της ομάδας την ανάγκη της να ενώσει το παρελθόν με το παρόν μέσα από το συλλογικό τοπίο της επίμονης μνήμης!
Χρίστος Νταρακτσής
ΟΔΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ
Οι άλλοι, οι ποιητές του κόσμου κοιτάχτηκαν στον καθρέπτη μας
Τι έψαχναν;
Τι βρήκαν;
Είδαν εμάς;
Είδαν τον εαυτό τους;
Γιατί εμάς;
Τι από εμάς;
Είδαν τον αρχαίο μύθο; Πρωτίστως αυτόν∙ για πάντα αυτόν: σύμβολα-αρχέτυπα-ένας κάποιος Θησέας- ο Μινώταυρος
Είδαν την Επανάσταση; Ο σύγχρονος μύθος, όχι βέβαια αποκομμένος από τον αλλοτινό
Είδαν το τώρα; Ποιο τώρα; Ποια χώρα;
Κι εμείς; Πώς καθρεφτιζόμαστε , όταν βαφτιζόμαστε μέσα στην ποίησή τους;
Τι παίρνουμε;
Τι δίνουμε;
Αλλάζουμε άραγε; Μετατοπιζόμαστε; Και πώς;
Νιώθουμε την ευθύνη , το βάρος, τη λύτρωση;
Μέσα στο τραυματισμένο μας παρόν, ας δώσουμε στην ποίηση τον πρώτο λόγο
\
Επιτροπίδου Δέσποινα
.png)
