«Πάσχα στο χωριό! Τι καλύτερο να ζητήσει κανείς;»

 

Της Ειρήνης-Αποστολίας Παρμενίδου

 

Είναι φυσικό κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς και στα μέσα αυτής οι μαθητές να αισθάνονται μια κούραση από το εξαντλητικό καθημερινό σχολικό και εξωσχολικό πρόγραμμα. Για αυτό και όσο πλησιάζουν οι διακοπές του Πάσχα, ανυπομονούν όλο και περισσότερο να αφήσουν για λίγο τα θρανία, τα τετράδια, τα μολύβια και την ιδιότητα του μαθητή και να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στις οικογένειές τους, τους κοντινούς συγγενείς-και ειδικά τους νονούς και νονές που θα τους γεμίσουν με πασχαλινά δώρα-τους φίλους, αλλά και την αξεπέραστη σχέση με τον ύπνο και την ξεκούραση(!). Τι είναι, όμως, αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει αυτές τις άγιες μέρες, πέρα από όλες τις υπόλοιπες μικροδιακοπές που παρεμβάλλονται στη σχολική χρονιά;

Προσωπικά, αυτό που μπορώ να ξεχωρίσω είναι φυσικά η επιστροφή στην επαρχία, οι εκδρομές στα χωριά ή και τα νησιά για όσους τα επισκέπτονται και η επαφή με τη φύση. Τι παρατηρείται, λοιπόν, από το πρώτο ξένοιαστο σαββατοκύριακο των διακοπών; Χιλιάδες οικογένειες και εκδρομείς φορτώνουν τα απαραίτητα σε ό,τι μεταφορικό μέσο υπάρχει διαθέσιμο και ξεκινάει μια μαζική απόβαση στα χωριά, χαρακτηριστικό των Ελλήνων που σέβονται τον εαυτό τους και φυσικά δεν εργάζονται αλλά έχουν πάρει άδεια, αφήνοντας πίσω έστω και για λίγες μέρες τους γρήγορους ρυθμούς και τη φασαρία των πόλεων. Όμως, η «παράσταση» δεν σταματά εδώ, αφού με την ένθερμη υποδοχή από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που περιμένουν τα εγγόνια τους με ανυπομονησία, αρχίζει το πανηγύρι-μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τα ξυπνητήρια πλέον δεν χτυπούν από τις πρώτες πρωινές ώρες, γιατί όλοι κοιμούνται του καλού καιρού, εκτός βέβαια από τις γυναίκες όλων των ηλικιών που παραδοσιακά καθαρίζουν το σπίτι, τον κήπο και οτιδήποτε μπορεί να κινείται ή μη, για να διανύσουν την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών εφαρμόζοντας νηστεία σε όλους τους τομείς.

Έτσι, κάθε απόγευμα της λατρευτικής αυτής εβδομάδας γεμίζουν οι εκκλησίες στα χωριά και μικροί και μεγάλοι συμμετέχουν στις ακολουθίες ψέλνοντας κατανυχτικά τους υπέροχους αυτούς ύμνους που μας περιγράφουν λεπτομερώς τη διαδρομή που ακολούθησε ο Χριστός μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Μικρά παιδιά παίζουν στα προαύλια των εκκλησιών, παρέες-παρέες θερίζουν όλα τα στενά του χωριού με τα ποδήλατά τους και βοηθούν στις ετοιμασίες τόσο στο σπίτι όσο και στην εκκλησία.

Αυτό, όμως, που κάθε χρονιά χαράσσεται στη μνήμη μου είναι η ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, γιατί, εκτός του ότι η ακολουθία στην εκκλησία ξεκινάει αργά το βράδυ και έχω όλη την ημέρα ελεύθερη για άλλες δραστηριότητες-κάτι που λατρεύω ιδιαιτέρως, όπου κι αν βρίσκεται κανείς παρατηρεί αυτό το πλήθος κόσμου που συρρέει με τα καλά τους σε όλες τις εκκλησίες και γεμίζουν ασφυκτικά για να παραλάβουν με τις στολισμένες λαμπάδες τους το Άγιο Φως. Και το καλύτερο; Αφού ο παπάς ψάλει και ακουστεί για πρώτη φορά το Χριστός Ανέστη και αρχίζουν να χτυπούν οι καμπάνες, όλοι γνωστοί και άγνωστοι ανταλλάσσουν φιλιά και αγκαλιές ευχόμενοι Χρόνια Πολλά, ενώ τα πρώτα δέκα λεπτά μετά τις δώδεκα η νεολαία είτε συγκεντρώνονται με τις παρέες τους για να επισκεφτούν κάποιο νυχτερινό κέντρο και να διασκεδάσουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ενώ τα πιο μικρά παιδιά μαζί με τις οικογένειές τους επιστρέφουν στο σπίτι για να τιμήσουν το έθιμο της μαγειρίτσας. Λίγοι είναι αυτοί που παραμένουν στην εκκλησία και παρακολουθούν όλη την ακολουθία για να μεταλάβουν στο τέλος, καθώς είναι από τις σημαντικότερες θείες λειτουργίες.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω το σούβλισμα του οβελία, τις παραδοσιακές μουσικές στη διαπασών, το άφθονο κρασί και το γεμάτο εορταστικό τραπέζι γύρω από το οποίο συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια στις αυλές για να γιορτάσει από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την δεύτερη μέρα αργίας, την Τρίτη, με το γλέντι να συνεχίζει χωρίς σταματημό, παρά μόνο για διαλείμματα ξεκούρασης, χώνεψης και ανάπαυλας από τη συνεχή διασκέδαση. Σίγουρα, λοιπόν, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως το Πάσχα είναι από τις καλύτερες γιορτές-διακοπές που θα μπορούσε να ζήσει ένα παιδί σε όλες τις ηλικίες, αλλά και στιγμές που ακόμα και οι μεγαλύτεροι αναπολούν με συγκίνηση.