ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Το σχολείο μας παρουσίασε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και θέλουμε να τη μοιραστούμε μαζί σας και να μείνει στη μνήμη μας, όπως και οι αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε  το βίντεο εδώ:

https://drive.google.com/file/d/1nt46RqVHZOaHuJjS0sCMVUXjxeFo4wxz/view?usp=drive_link 

ΤΟ 8^ο ΓΕΛ ΤΙΜA ΤΗΝ 25^η ΜΑΡΤΙΟΥ 2023

Ο Φιλελληνισμός και πιο συγκεκριμένα κείμενα φιλελλήνων ποιητών από όλο τον κόσμο αποτέλεσαν το θεματικό άξονα της παρουσίασής  μας στα πλαίσια του επετειακού αφιερώματος για την 25^η Μαρτίου. Ακολουθούν τα κείμενα που προλόγισαν την παρουσίαση, τα ποιήματα δύο μαθητριών που εντάχθηκαν οργανικά σε αυτήν, καθώς και το video από τη γενική πρόβα.

 Πώς νιώθω εγώ τώρα που σε θυμάμαι;» γράφει ένας γερμανός  ποιητής , ο Friedrich Hölderlin, ρωτώντας  ο ίδιος τον εαυτό του.  Πώς νιώθουμε άραγε όταν θυμόμαστε;  Τι αξίζει να μείνει στη μνήμη μας;  Σε μια εποχή γοργή, αποσπασματική, όπου τα γεγονότα εναλλάσσονται  με κινηματογραφική ταχύτητα και οι ίδιες οι στιγμές  μας ξεπερνούν, μας κατακερματίζουν (;), κάτι, ωστόσο, μένει που πρέπει να ειπωθεί. Πάντοτε κάτι κρατούμε στα χέρια μας: Τα κείμενα. Τις λέξεις.

  Φέτος επιλέξαμε να σας  παρουσιάσουμε αυτή την απορία, αυτή την αναρώτηση. Διερευνώντας την πολύπαθη Ελληνικότητά μας μέσα από το βλέμμα του άλλου. Μέσα από τα κείμενα ξένων ποιητών που έγραψαν για μας , μας αναζήτησαν, μας αγάπησαν, μας  ανέλυσαν, όσο αυτό ήταν δυνατόν. Θα ακούσετε στίχους  ποιητών που  εργάστηκαν για το φιλελληνικό κίνημα (θέμα για το οποίο θα σας μιλήσουμε επίσης)  ή απλά ερωτεύτηκαν αυτό  το αδιανόητο τοπίο που είναι η Ελλάδα από το 19ο αιώνα έως σήμερα. Περνώντας από το Byron στην Browning και από τον Ivan Kozlov στον ιταλοθρεμένο  Σολωμό και τέλος φτάνοντας στο Westerberg ας σκεφτούμε σιωπηλά ο καθένας τι είναι μνήμη, ποιο το υλικό της και τι αισθανόμαστε εμείς ότι αξίζει να μείνει, για να λέγεται.

  Πολύτιμοι συνεργάτες σ’ αυτή την έρευνα όλοι οι μαθητές που συμμετέχουν, ιδιαιτέρως δε αυτοί που διάνθισαν τη διαδικασία όλη με δικά τους κείμενα, στα οποία αξίζει μια στιγμή να σταθούμε. Η παρουσίαση μας σήμερα έχει μια γεύση πικρή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς. Αναγνωρίστε όμως στην προσπάθεια της ομάδας την ανάγκη της να ενώσει το παρελθόν με το παρόν μέσα από το συλλογικό τοπίο της επίμονης μνήμης!                                                                                       Χρίστος  Νταρακτσής

 

ΟΔΟΣ  ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ

Οι άλλοι, οι ποιητές του κόσμου κοιτάχτηκαν στον καθρέπτη μας

Τι έψαχναν;

Τι βρήκαν;

Είδαν εμάς;

Είδαν τον εαυτό τους;

Γιατί εμάς;

Τι από εμάς;

Είδαν τον αρχαίο μύθο; Πρωτίστως αυτόν∙ για πάντα αυτόν: σύμβολα-αρχέτυπα-ένας κάποιος Θησέας- ο Μινώταυρος

Είδαν την Επανάσταση; Ο σύγχρονος μύθος, όχι βέβαια αποκομμένος από τον αλλοτινό

Είδαν το τώρα; Ποιο τώρα; Ποια χώρα;

 

Κι εμείς; Πώς καθρεφτιζόμαστε , όταν βαφτιζόμαστε μέσα στην ποίησή τους;

Τι παίρνουμε;

Τι δίνουμε;

Αλλάζουμε άραγε; Μετατοπιζόμαστε; Και πώς;

Νιώθουμε την ευθύνη , το βάρος, τη λύτρωση;

 

Μέσα στο τραυματισμένο μας παρόν, ας δώσουμε στην ποίηση τον πρώτο λόγο  

                                                                             Επιτροπίδου Δέσποινα                                                                                                              

 Μνήμη της 25^ης Μαρτίου

Οι μαθήτριες  Ελίζα Φωτεινίδου και Κυριακή  Χατζοπούλου εμπνεύστηκαν από το βίωμα  της συμμετοχής τους στην ομάδα για την παρουσίαση της 25^ης Μαρτίου και μας χάρισαν από ένα ποίημα. Τις ευχαριστούμε

                                                               Επιτροπίδου Δέσποινα

                                                             Μασούτη Μυρόπη

                                                             Νταρακτσής Χρίστος

«Η μάνα όλων μας»

Εσύ γεννάς τα  παιδιά σου.

Τα γεμίζεις εμπειρίες,

τα φιλάς, τα μεγαλώνεις.

Ώσπου να γίνει τι;

Μόνη σου τα χάνεις,

μόνη σου τα σκορπάς

και γίνονται χελιδόνια, μα

δεν γυρνάνε πίσω.

Κι άλλα πεθαίνουν στα

χώματα που περπατήσαν

σαν ήτανε μικρά.

Στα ίχνη των αποτυπωμάτων

τους χύνονται τόνοι αίματος

και τα αδέρφια τους κλαίνε

και ωρύονται.

Μα εσύ, η μάνα τους, τα ξεχνάς

και κάνεις τα ίδια λάθη…

          Ελίζα Φωτεινίδου (Α4)

 

Ο πόνος της άνοιξης

Ο ανοιξιάτικος ουρανός μαυρίζει

Το λουλουδάκι σταματά να ανθίζει

Ένα παλικάρι θανάσιμα αιμορραγεί,

ενώ ο ήλιος του αντιπάλου δύει…

«Γιατί;», αναστενάζει ο μελλοθάνατος

 «Γιατί να πολεμάμε;», ρωτά κι έρχεται ο θάνατος

Στα μισά του δρόμου ξεψυχά και το Ελληνόπουλο ξαφνικά…

Όλα τώρα μοιάζουν τόσο μικρά…

Μαυροφορεμένη λευτεριά μου,

μου σπαράζεις την καρδιά

                            Κυριακή  Χατζοπούλου (Β2)

 

ΟΙ  ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Byron

       Elisabeth Barrett Browning

                 Friedrich Hölderlin

                          W. H. Auden

    Ivan Kozlov

         Διονύσιος Σολωμός

                    Papp Arpad

                        Alfonso Calderon

                               Caj Westerberg

ΜΟΥΣΙΚΗ

Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοιμα

Fikret Amirov

Αφροδίτη Μάνου