ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

 

Κάθε χώρα ορίζει ένα σύστημα το οποίο καλλιεργεί νοητικά, ψυχικά και σωματικά τους νέους και αυτό αποτελεί το εκπαιδευτικό της σύστημα, σκοπός του οποίου είναι να παρέχει παιδεία. Με την παιδεία δηλώνουμε την καλλιέργεια κυρίως μέσα από την σχολική κοινότητα, αλλά και εκτός αυτής, με μια γενικότερη έννοια, ενώ με την εκπαίδευση αναφερόμαστε κυρίως στην παιδεία που παρέχεται από το σχολικό σύστημα, το ίδιο το σύστημα και τους λειτουργούς του.

Τα οφέλη και η αξία της άρτιας παιδείας είναι πολλαπλά, καθώς συμβάλλει στη διερεύνηση των δεξιοτήτων του ατόμου και στην επιλογή επαγγελματικού προσανατολισμού, καλλιεργεί την αισθητική και ψυχική του ευαισθησία, υποστηρίζει την ορθή κοινωνικοποίησή του, σταθεροποιεί το ηθικό υπόβαθρο, ενισχύει την πνευματική ανάπτυξη του ατόμου και το οδηγεί στην αναγκαία ωρίμανση και στην ανάπτυξη πολιτικής συνείδησης.

Ενώ ταυτόχρονα σε κάθε χώρα το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί το θεμέλιο για την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, παρατηρούμε συχνά στην Ελλάδα ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει χρόνια προβλήματα που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση του από ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων και ιδίως μαθητών, καθώς επίσης και την αδυναμία του να προσφέρει την ουσιαστική παιδεία που είναι απαραίτητη σε μια τόσο ανταγωνιστική και εξελισσόμενη κοινωνία. Τα αίτια αυτής της αδυναμίας οφείλονται στην προσήλωση στις εξετάσεις και όχι στην ουσία των μαθημάτων, στην απουσία ορθού επαγγελματικού προσανατολισμού, στην ελλιπή χρηματοδότηση και απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, αλλά και στο εξετασιοκεντρικό και κομφορμιστικό μοντέλο που έχει. Δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρούνται σοβαρές ελλείψεις δημοκρατικότητας, κατάλληλης παιδαγωγικής προσέγγισης, υλικοτεχνικών υποδομών, αδυναμία στήριξης αδύναμων μαθησιακά μαθητών, αλλά και η τάση της σύγχρονης κοινωνίας που ωθεί τους νέους σε επαγγέλματα περισσότερο πνευματικά και λιγότερο τεχνικά, αδιαφορώντας για τις κλίσεις, αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες που πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι οι ίδιοι αλλά και οι οικογένειες τους ώστε να καταφέρουν τους στόχους τους χωρίς καμία ουσιαστική οικονομική υποστήριξη από το κράτος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στόχος της παιδείας δεν πρέπει να είναι μόνο η μεταφορά γνώσεων που ολοένα και πιο συχνά αλλάζουν, αλλά να δημιουργεί πολίτες με κριτική σκέψη ώστε να κρίνουν ανεξάρτητα και αυτόνομα τις πληροφορίες που δέχονται αλλά και το περιβάλλον τους. Για να γίνει εφικτό κάτι τέτοιο πρέπει να εκσυγχρονιστούν οι εκπαιδευτικές μέθοδοι, να αξιοποιηθούν οι νέες τεχνολογίες, να αποδεσμευτούμε από την αμιγώς εξεταστική διάσταση του σχολείου, να αφουγκραστούμε τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και να ανταποκρίνεται το σχολείο στην πολυπολιτισμική διάσταση του σύγχρονου κόσμου. Πρωτίστως, όμως, θα πρέπει οι αποφάσεις που αφορούν τις αλλαγές στην παιδεία να παίρνονται με την συμμετοχή των ίδιων των μαθητών, αλλά και με γνώμονα το όφελος τους και όχι διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες. Τέλος η αύξηση των χρηματοδοτήσεων της πολιτείας για την παιδεία αλλά και διορισμοί εκπαιδευτικών θεωρούνται αυτονόητα διότι μόνο έτσι και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα μπορέσουν να κάνουν το λειτούργημα τους πιο εύκολο καθώς είναι οι μόνοι που αφουγκράζονται τις καθημερινές δυσκολίες και ανησυχίες των ίδιων των μαθητών, αλλά έρχονται και σε καθημερινή τριβή με τις αδυναμίες τις σύγχρονης εκπαίδευσης.

https://www.schooltime.gr/

ΚΟΚΙΑΣΒΕΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ