Η Αναγέννηση είναι μια περίοδος που σηματοδοτεί τη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στη νεωτερικότητα, καλύπτει το 15ο και 16ο αιώνα, χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια αναβίωσης και υπέρβασης ιδεών και επιτευγμάτων της κλασικής αρχαιότητας και συνδέθηκε με μεγάλες κοινωνικές αλλαγές.
Ξεκίνησε στη δημοκρατία της Φλωρεντίας λόγω των κοινωνικών και αστικών ιδιαιτεροτήτων της εκείνη την εποχή: της πολιτικής της δομής, της προστάτιδάς της κυρίαρχης οικογένειας των Μεδίκων και της μετανάστευσης στην Ιταλία Ελλήνων λογίων και των κειμένων τους μετά την Άλωση της Κωνστανινούπολης.
Ως πολιτιστικό κίνημα η Αναγέννηση περιλάμβανε την καινοτόμο άνθηση της λογοτεχνίας στη Λατινικής και τις λαϊκές γλώσσες, ξεκινώντας με την αναβίωση της μάθησης του 14ου αιώνα με βάση τις κλασικές πηγές, την ανάπτυξη της γραμμικής προοπτικής και άλλων τεχνικών απόδοσης μιας πιο φυσικής πραγματικότητας και τη σταδιακή αλλά εκτεταμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Στον Τζιόττο (1267-1337) αποδίδεται η πρώτη μεταχείριση του ζωγραφικού καμβά ως παραθύρου προς το χώρο. Η ανάπτυξη τεχνικών προοπτικής ήταν μέρος μιας ευρύτερης τάσης των τεχνών προς το ρεαλισμό. Για τον ίδιο σκοπό οι ζωγράφοι ανέπτυξαν κι άλλες τεχνικές, μελετώντας το φως, τη σκιά, και την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Πίσω από αυτές τις αλλαγές στην καλλιτεχνική μέθοδο, ήταν μια ανανεωμένη επιθυμία απεικόνισης της ομορφιάς της φύσης, ενασχόλησης με τα αξιώματα της αισθητικής.
Η Σχολή των Αθηνών (Ραφαήλ)
«Η Σχολή των Αθηνών» δημιουργήθηκε μεταξύ των ετών 1510 και 1511, όταν ο διάσημος καλλιτέχνης προσλήφθηκε για να διακοσμήσει με τοιχογραφίες τις μετέπειτα γνωστές ως «Αίθουσες του Ραφαήλ» στο Βατικανό. Βρίσκεται στο δεύτερο δωμάτιο που διακόσμησε ο καλλιτέχνης και είναι χρονικά η δεύτερη τοιχογραφία που ολοκλήρωσε.
Η «Σχολή των Αθηνών» θεωρείται ως το «αριστούργημα του Ραφαήλ και η τέλεια ενσάρκωση του κλασικού πνεύματος της ύστερης αναγέννησης"». Ο τίτλος «Η Σχολή των Αθηνών» δεν δόθηκε από τον Ραφαήλ, και το θέμα της τοιχογραφίας είναι στην πραγματικότητα «Η Φιλοσοφία», ή τουλάχιστον «Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία» αφού πάνω από την τοιχογραφία ο Ραφαήλ σημείωσε με δύο λέξεις «Causarum Cognitio», «Να γνωρίζεις τις αιτίες», φιλοσοφικό συμπέρασμα μελέτης των έργων του Αριστοτέλη. Πράγματι, ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στη τοιχογραφία. Ωστόσο, όλοι οι φιλόσοφοι που απεικονίζονται συμμερίζονται το «Causarum Cognitio», δηλαδή δημιούργησαν το έργο τους δίνοντας λύσεις αφού πρώτα προσπάθησαν να καταλάβουν τις αρχέγονες αιτίες του κάθε προβλήματος που αντιμετώπιζαν κατά το «γνώσης των πρώτων αιτιών». Πολλοί έζησαν πριν από τον Αριστοτέλη, και μόλις το ένα τρίτο ήταν Αθηναίοι. Εικάζεται πως κάθε μεγάλος φιλόσοφος είναι στον πίνακα, αλλά η αναγνώριση όλων τους είναι αδύνατη, για δύο λόγους: αφενός γιατί ο Ραφαήλ δεν άφησε καμία περιγραφή των προσώπων που σχεδίασε, και αφετέρου διότι και ο ίδιος σχεδίασε ορισμένους από τους φιλοσόφους όπως τους φανταζόταν. Ο Ραφαήλ συνδύασε την φαντασία του με τις γνώσεις του και δημιούργησε ένα δικό του σύστημα εικονογραφίας για να ζωγραφίσει τους εικονιζόμενους, για τους οποίους είχε μεν διαβάσει αλλά που δεν τους είχε απαραίτητα δει να απεικονίζονται.
Θεολόγου Βαγγέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου