Ο πίνακας που διάλεξα είναι ο πίνακας του Πάολο Βερονέζε με όνομα Ο Γάμος στην Κανά.
Ο πίνακας δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη το 1562-63 και σήμερα εκτίθεται στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, το έργο θεωρείτε ως ένα από τα αριστουργήματα της Σχολής της Βενετίας. Η ιστορία πίσω από την δημιουργία του πίνακα ξεκίνα όταν ο Παλλάντιο ζήτησε να συνεργαστεί με τον Βερονέζε για να πραγματοποιήσουν μια παραγγελία από τον Ηγούμενο της μονής των Βενεδικτίνων San Giorgio Maggiore. Στο συμφωνητικό ανάμεσα τους αναφερόταν η δημιουργία ενός έργου μεγάλων διαστάσεων, απαιτούσε την χρήση πολλών χρωμάτων της καλύτερης ποιότητας και στο έργο του έπρεπε να βρισκόντουσαν όσο των δυνατών περισσότερες ανθρώπινες μορφές. Ο πίνακας κόσμησε την τραπεζαρία της Μονή για περίπου 235 χρόνια. Όταν ο Ναπολέων είδε τον πίνακα το 1797 διέταξε να κατασχεθεί και να μεταφερθεί στη Γαλλία, ως λάφυρο πολέμου. Οι απεσταλμένοι του απέσπασαν τον πίνακα και τον έκοψαν στη μέση, προκειμένου να μεταφερθεί. Αφού τα δύο μισά του πίνακα επανασυναρμολογήθηκαν, ο πίνακας εκτέθηκε στο Παρίσι. Την περίοδο που ακολούθησε την πτώση του Ναπολέοντα τα έργα τέχνης που είχαν αποσπαστεί από τις κατακτημένες χώρες έπρεπε να επιστραφούν. Ο συγκεκριμένος πίνακας αποτέλεσε εξαίρεση και στη θέση του στάλθηκε ένας πίνακας του Σαρλ λε Μπρεν. Ο πίνακας κατέβηκε ξανά από την θέση του, τυλίχθηκε και παρέμεινε τυλιγμένος επί μήνες στο λιμάνι της Βρέστης προκειμένου να προστατευτεί λόγω του Γαλλοπρωσσικού πολέμου. Το 1940 ο καμβάς ξανά τυλίχτηκε και τοποθετήθηκε σε φορτηγό το οποίο περιφερόταν στους δρόμος της Γαλλίας κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο λόγος που διάλεξα τον πίνακα του Βερονέζε είναι για τις λεπτομέρειες που έχει το έργο, τα ζωντανά και έντονα χρώματα που έχει χρησιμοποιήσει, το γεγονός ότι με την πρώτη ματιά δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ότι στο κέντρο του καμβά βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός. Μέσα στο έργο υπάρχουν 130 άτομα αλλά το καθένα τους κάνει κάτι το διαφορετικό αλλα χωρίς αυτό να δημιουργεί κάποια ενόχληση μεγάλη εντύπωση μου έκανε ακόμα και το γεγονός ότι σε καμία από τις τόσες πολλές ανθρώπινες μορφές που έχει βάλει το κάθε πρόσωπο είναι ξεχωριστό ή ακόμα κάποιες μορφές δεν έχουν πρόσωπο.
Μαρία Σίνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου