Ποιος ο λόγος;

 

 

Δεν είμαι σίγουρος για ποιον λόγο τα παιδιά στο Δημοτικό μας φέρονταν με αυτόν τον τρόπο. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι και πολλά από τότε. Προσπάθησα τα περισσότερα να τα ξεχάσω, να τα αφήσω πίσω μου, αν και μερικά από αυτά ακόμη με στοιχειώνουν.

Ο εκφοβισμός που πέρασα μπορεί να μην ήταν τόσο «σπουδαίος» σε σχέση με άλλες περιπτώσεις και πάλι όμως τυραννούσε το εσωτερικό μου «είναι». Αχνά από τότε θυμάμαι το αίσθημα της ντροπής και του αδιάκοπου θυμού που είχα. Κάθε φορά που τολμούσα να ξεστομίσω κάτι, ανησυχούσα μήπως τάραζα τα θηρία και άλλαζαν στόχο.

Τα γεγονότα αυτά καθαυτά λίγη σημασία έχουν. Το σημαντικό είναι το πώς με έκαναν να αισθάνομαι. Και τώρα με αυτή την εμπειρία έρχομαι και ρωτώ. Για ποιον λόγο ένα παιδί σε αυτή την τόσο αγνή ηλικία πρέπει να υποστεί αυτή την κατάσταση; το ερώτημα αυτό θα έχει πολλές και διαφορετικές απαντήσεις. Κάποιοι θα απαντήσουν με το ότι δεν είναι κάτι σπουδαίο ενώ άλλοι πάλι θα αναφέρουν πως πιθανόν το παιδί-θύμα προκαλεί.

Εγώ όμως διαφωνώ. Η ερώτηση αυτή δεν εκφράζει απορία αλλά παράπονο. Κανένας άνθρωπος για τον οποιονδήποτε λόγο δεν θα έπρεπε να περνάει από αυτό, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά προς τα πού θα οδηγηθεί αυτή η κατάσταση. Το μόνο που έχω τελικά να πω είναι πως με έκανε δυνατότερο. Μην το παίρνετε όμως ως θετικό αυτό το σχόλιο. Ο εκφοβισμός με ωρίμασε πριν την ώρα μου, με έκανε να πάρω από πολύ νωρίς τη βαριά ευθύνη του εαυτού μου.

                                  Γιάννης Βακαλόπουλος