Είναι ευρέως γνωστό ότι η αυτόνομη διακίνηση και διαβίωση των ανθρώπων με αναπηρία(ΑμεΑ) εμποδίζεται συχνά από τη δυσκολία που μπορεί να έχουν στην κίνηση, αντίληψη, επικοινωνία, όραση ή ακοή. Αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποι μας δυσκολίες στην ζωή τους και οι ίδιοι και η οικογένεια τους, λόγω της ιδιαιτερότητας τους, της αδιαφορίας του κράτους και των συμπολιτών τους. Για να αλλάξει, όμως, αυτό χρειάζεται η συνεισφορά όλων μας χωρίς εξαιρέσεις.
Αρχικά, η Πολιτεία θα πρέπει να αναλάβει τη χρηματοδότηση για την οικοδόμηση νέων και σύγχρονων κέντρων διαμονής, διασκέδασης, άθλησης, ψυχολογικής υποστήριξης των ΑμεΑ. Με αυτόν τον τρόπο τα άτομα αυτά δεν θα νιώθουν πλέον μοναξιά, θα μπορούν να περνάνε το χρόνο τους δημιουργικά με τον κατάλληλο τρόπο. Ακόμα, θα μπορούσαν να απασχολούν ειδικούς για να μπορέσουν να εμψυχώσουν τα άτομα αυτά και να τους δώσουν νέα κίνητρα για τη ζωή.
Επιπροσθέτως, στα σχολεία οι καθηγητές θα πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά γι'αυτό το θέμα και να τους το παρουσιάσουν έτσι ώστε οι μαθητές να το πάρουν στα σοβαρά, να μην το περιγελούν και να τους προβληματίσει σε μεγάλο βαθμό. Εκτός από αυτά, στην κοινωνία κανένας δεν έχει το δικαίωμα να διαχωρίζει τους πολίτες σύμφωνα με πνευματική ή σωματική ικανότητα. Πρέπει να τους θεωρούμε όλους ίσους και η στάση απέναντι σε όλους να είναι η ίδια. Καθήκον και υποχρέωση της κοινωνίας είναι η ισοτιμία και η ισονομία. Δεν πρέπει να σημαίνει ότι αναπηρία είναι και ανικανότητα.
Κλείνοντας, όλοι μας πρέπει να σεβόμαστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και να μην τους ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους δίνοντας έμφαση στα παιδιά, αλλά κυρίως, να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο που θα θέλαμε να μας αντιμετωπίζουν αν βρισκόμαστε στη θέση τους. Αν γίνει αυτό, τότε όλοι θα τους βλέπουμε διαφορετικά και να καταλαβαίνουμε ότι έχουν σπουδαίες ικανότητες όπως όλοι μας.
ΠΑΡΜΕΝΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ (Β1)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου